Borba za nezavisnost Latinske Amerike

Trajanje i specifičnosti

Početak i završetak procesa borbe za nezavisnost Latinske Amerike istoričari smeštaju u različite vremenske okvire. Najveći broj se slaže da taj period traje oko pola veka, od sedme decenije 18. do treće decenije 19. veka tj. od vidnih idejno-političkih uticaja revolucionarne misli Evrope do međunarodnog priznanja južnoameričkih država. Ova dešavanja nastaviće se građanskim ratovima i sporom stabilizacijom.

Ekonomski, socijalni i politički procesi koji su doveli do oslobađanja ne dešavaju se istovremeno u svim delovima Južne Amerike, niti su oni neposredno povezani istim neposrednim uzrocima. Naprotiv, dele ih vremenske, etničke i socijalne razlike i izrazit lokalizam.

Borba za nezavisnost Latinske Amerike ne može da se poredi sa procesom dekolonizacije koji se desio sredinom 20. veka u Africi i Aziji. Iako je u oba slučaja reč o emancipaciji naroda ratovi za nezavisnost u Latinskoj Americi bili su ratovi ljudi istog porekla, sudar vladajuće strukture kolonija sa metropolom. U procesima koji su se odigrali u Africi i Aziji sukobili su se kolonijalni gospodari i stanovništvo koje nije prihvatalo taj sistem.

Rat u Južnoj Americi vode beli doseljenici protiv metropole kao secesionistički rat i to je uglavnom samo njihova borba oko vlasti a ne i borba širokih slojeva naroda. Indijanci, crni robovi, slobodni crnci nisu ostvarivali sopstvene interese u tom ratu. Bili su često angažovani u interesu španske monarhije protiv separatizma svojih gospodara, zemljoposednika i lokalnih vlasti. Čileanski istoričar Ejsagire kao dokaz navodi da je od 87 000 rojalista (1820) svega trećina bila iz metropole a da je u bici kod Ajakuča od 9000 vojnika na strani rojalista svega 500 bilo iz Španije.

Izvor: Wikipedia