Rudžer Blum, poznatiji kao Ruđer de Flor (katal: Roger de Flor), rođen je u Brindisiju 1266. godine, a ubijen je 5. aprila 1305. godine u Adrijanopolju, u Vizantiji. Bio je najveći i najpoznatiji vođa aragonskih plaćenika, almogavera koji su se borili u službi vizantijskog cara Andronika II protiv Turaka.

Njegov otac je bio Nemac, Rihard Blum, čuvar carskih jestrebova u službi Fridriha II a majka mu je bila Italijanka, kćerka bogatog trgovca iz Brindisija[1]. Kada je imao samo godinu dana Ruđer je ostao siroče jer mu je otac poginuo u službi Konradina protiv Karla I Anžuvinca što mu je zatvorilo sve mogućnosti napredovanja na društvenoj lestvici. Međutim, imao je sreće te ga je usvojio jedan vitez Templar. Vrlo brzo se pokazao kao vešt mornar i borac, i ugled mu je rastao među Templarima, te je brzo postao komandant flote galija koje su vršile patrolu po Mediteranu.

Godine 1291. učestvuje u poslednjem krstaškom ratu u Svetoj zemlji, gde je imao za zadatak da spase hiljade hrišćana i grada San Huan de Akre u Palestini, koji se nalazio pod muslimanskom opsadom. Poduhvat se završio uspešno, međutim, biva optužen za krađu dragocenosti iz templarske riznice. Ovaj prekršaj, iako nikada dokazan, načinio je od Ruđera de Flora begunca od pravde koji je bio osuđen na večito lutanje po Mediteranu[1].

Godinama je radio kao plaćenik za različite dvorove i gospodare, dok na kraju nije stigao do Aragona , gde se prviput sreo sa almogaverima, plaćenicima u službi sicilijanskog kralja, Federika II. Ubrzo postaje njihov komandant, a Federiko ga proglašava viceadmiralom svoje flote sa kojom postiže zapažene uspehe u borbama protiv Karla II od Napulja[1].

Nakon što je sklopljen Mir u Kaltabeloti 1302. godine, Ruđer de Flor i almogaveri su dobili novu ponudu od vizantijskog cara, Andronika II Paleologa kome su bili potrebni ratnici za borbu protiv Turaka koji su sve više nadirali iz Male Azije i svakim danom postajali sve veći problem i opasnost za Vizantijsko carstvo. Sa 4.000 almogavera i 1.500 konjanika na 39 galija, Ruđer se uputio ka grčkim obalama gde je učestvovao u surovim bitkama koje su na kraju naterale Turke da se povuku sa vrata Vizantijskog carstva. Ruđer de Flor i njegovi almogaveri su postali legenda, a Andronik mu je iz zahvalnosti dodelio titulu mega duke, a nešto kasnije mu je dodelio i titulu cezara i oženio ga svojom nećakom Marijom[2][3][4], .

Takov uspeh je izazvao zavist među Vizantincima, a ponajviše kod princa Mihajla, sina Andronikovog, koji je video ugroženim ne samo presto, nego i sopstveni život, te je 1305. godine organizovao ubistvo Ruđera de Flora. Dana 5. aprila 1305. Ruđer de Flor je ubijen u Adrijanopolju na prevaru, a sa njim su pobijeni još 130 almogavera koji su došli sa njim u pratnji. Istovremeno su bili pobijeni almogaveri u još nekim grčkim gradovima, a glavnina je bila saterana u gradu Galipolje. Izazvani ovom nečuvenom izdajom, almogaveri su bez milosti počeli da pustoše grčke gradove. Ovaj događaj u istoriji je poznat kao "katalonska osveta", koja i dan danas živi u narodnom sećanju na prostorima Grčke[2][3][4].

Ruđer de Flor je postao veoma popularan među svojim savremenicima zahvaljujući Hronici Ramona Muntanera. Bio je inspiracija Đoanotu Martorelju za glavni lik romana Tirant Beli katal: Tirant lo Blanc).

Reference
^ 1,0 1,1 1,2 Juan Antonio Cebrián: Roger de Flor, la aureola de un guerrero mítico. El Mundo en el www.elmundo.es 17/04/05 izvor
^ 2,0 2,1 Bocos, F. Almogávares. Historia y Vida 2004;Nº432:86-95
^ 3,0 3,1 Ramon Muntaner: Hronike (na engleskom) izvor
^ 4,0 4,1 Fransisko de Montkada, Markiz od Ajtone: Ekspedicija Katalonaca i Aragonaca protiv Turaka i Grka. izvor

Izvor: Wikipedia