Semjon Konstantinovič Timošenko (rus. Семён Константинович Тимошенко; 18. februar 1895. - 31. mart, 1970.) je bio sovjetski vojni komandant, i visoki oficir Crvene armije početkom invazije Nacističke Nemačke na Sovjetski savez, 1941.

Timošenko je rođen u seljačkoj porodici kod Frumanke, u blizini Odese u južnoj Ukrajini. 1915. je regrutovan u vojsku Ruskog Carstva, i služio je u konjici na zapadnom frontu. Kada je izbila Ruska revolucija 1917, svrstao se sa revolucionarima, stupivši u Crvenu armiju 1918, a u Boljševičku partiju 1919.

Tokom Ruskog građanskog rata, Timošenko se borio na raznim frontovima. Upoznao se i sprijateljio sa Staljinom, i ovo je dovelo do njegovog brzog uspona nakon što je Staljin stekao kontrolu nad Komunističkom partijom krajem 1920-ih. Tokom 1920. i 1921, Timošenko je služio pod Semjonom Buđonijem u 1. konjičkoj armiji; on i Buđoni su postali jezgro "Klike iz Konjičke armije", koja će pod Staljinovim patronatom dominirati Crvenom armijom dugo godina.

Do kraja Građanskog, i Poljsko-sovjetskog rata, Timošenko je postao komandant konjice Crvene armije. Zatim je, pod Staljinom, postao komandant Crvene armije u Belorusiji (1933.); u Kijevu (1935.); u severnom Kavkazu a zatim Harkovu (1937.); i ponovo u Kijevu (1938.). 1939, mu je data komanda nad celim regionom zapadne granice , predvodio je Ukrajinski front tokom sovjetske okupacije istočne Poljske. Takođe je postao član centralnog komiteta Komunističke partije. Kao veran prijatelj, Timošenko je preživeo Staljinovu Veliku čistku.

Januara 1940, Timošenko je preuzeo komandu nad sovjetskim armijama koje su se borile u Finskoj tokom Zimskog rata. Rat je počeo novembra prethodne godine, komandu je očajno vodio Kliment Vorošilov. Pod Timošenkovim vođstvom, Sovjeti su uspeli da se probiju kroz finsku Manerhajm liniju na Karelijskom tesnacu, što je Finsku primoralo da prihvati mir u martu. Timošenkova reputacija je porasla, i postao je narodni komesar za odbranu, i Maršal Sovjetskog Saveza u maju.

Timošenko je bio sposoban, iako tradicionalistički vojni komandant, koji je uprkos tome video hitnu potrebu za modernizacijom Crvene armije. Nadvladavši opoziciju drugih, još konzervativnijih oficira, započeo je mehanizaciju Crvene armije, i proizvodnju više tenkova. Takođe je ponovo uveo tradicionalnu oštru disciplinu carske ruske vojske.

Kada su Nemci izvršili invaziju na Sovjetski Savez, juna 1941, Staljin je preuzeo poziciju komesara za odbranu, i poslao je Timošenka na Centralni front, da sprovede borbeno povlačenje od granice ka Smolensku. Pretrpljeni su ogromni gubici, ali je Timošenko uspeo da sačuva dosta vojnika za odbranu Moskve. U septembru je prebačen u Ukrajinu, gde je Crvena armija pretrpela gubitke koji su iznosili 1,5 milion, u obruču kod Umana i Kijeva. Ovde je Timošenko uspeo da stabilizuje front.

U maju 1942, Timošenko je, sa 640.000 vojnika, organizovao protivofanzivu kod Harkova. Nakon početnih sovjetskih uspeha, nemci su uzvratili udarac, zaustavivši ofanzivu. Iako su Timošenkove akcije usporile nemačko napredovanje ka Staljingradu, morao je da prihvati odgovornost za neuspeh u odbacivanju nemačkih snaga.

Uspeh generala Georgi Žukova, u odbrani Moskve decembra 1941. je ubedio Staljina da je Žukov bolji komandant od Timošenka. Staljin je uklonio Timošenka sa komande na frontu, dajući mu uloge opšteg komandanta staljingradskog (jun 1942.), zatim severozapadnog (oktobar 1942.), lenjingradskog (jun 1943.), kavkaskog (jun 1944.) i baltičkog (avgust 1944.) fronta.

Nakon rata, Timošenko je ponovo postavljen za komandanta Crvene armije u Belorusiji (mart 1946.), zatim u južnom Uralu (jun 1946.); i ponovo u Belorusiji (mart 1949.). 1960, je postavljen za generalnog inspektora ministarstva odbrane, što je bila više počasna dužnost. Od 1961. je predsedavao Državnim komitetom za ratne veterane. Umro je u Moskvi 1970.

Timošenko je dvaput dobio orden Heroja Sovjetskog Saveza, marta 1940. i 1965.

Izvor: Wikipedia