Psihologija vođe

Svi političari i moćnici imaju nešto zajedničko, neki nepoznati gen koji ih sve spaja, čak i kada su zavađeni. Ostaje otvorena dilema da li je za vođu važnija ličnost ili organizacija.

Ukoliko se mera političke moći podvrgne hladnoj objektivnosti, može se doći do uspostavljanja skale moći na kojoj se svako, u zavisnosti od svog psihološkog sklopa, različito rangira. Kriterijum koji vam može doneti više ili manje poena nije samo stvaranje ili oslobađanje države ili poboljšanje ekonomije već u obzir dolazi i promovisanje originalne ideje ili ideologije, uspostavljanje moralnih primera ili nekog opšteprihvaćenog modela ponašanja. Ukoliko se prihvati izreka da "istorija nije ništa drugo do biografija velikih ljudi", koja potiče još iz viktorijanskog doba, jasno je zbog čega se dosta pažnje obraća na lični šarm, motivaciju i emocionalnu inteligenciju.

Način na koji se obraćate nekome (masi) veoma je indikativan. Vođa se prepoznaje po agresivnom ali preduzimljivom nastupu koji ne uliva strah već poverenje, i to u atraktivnim količinama. Važno je da ubedite ljude u to da se ne radi o pukom uživanju u vršenju vlasti već da vas interesuju socijalni kontakti u kojima vam je primarno ostvarivanje ciljeva od opšteg dobra.

Ipak, kada se pogledaju primeri iz prošlosti, može se doći do zaključka da liderstvo ima manje da zahvali ličnosti vođe, a mnogo više, ako ne i u potpunosti, veoma razgranatom birokratskom sistemu koji se nalazi svuda oko prvog čoveka. Vođe mogu da imaju različite ciljeve, ideologije i ličnosti, ali institucionalne osnove njihove moći su u osnovi iste. Država nije pojedinac - pojedinci čine državu. Zbog nepoštovanja tog pravila čuveni francuski apsolutista izgubio je glavu. Liderstvo je lako personifikovati. Čoveka koji ima sklonost da bude vođa možete prepoznati na prvi pogled. On je nešto konkretno, nešto što privlači medije, nešto što ima strukturu koja magnetski privlači.