Od kako zna za sebe, čovek poznaje vezu između seksualnosti i ljubavi, rađanja, smrti i umiranja - dve dopunjujuće i izrazito suprotne pojave. Prva se događa u radosti, uživanju i nadanju, druga u patnji, strahu i ništavilu. Seksualnost je telesna, ona je u srži čoveka kao stvorenja, a telo je smrtno, pa je veza između seksualnosti i smrti očigledna i veoma tesna. Kasnije, odnos između seksualnosti i smrti postao je najznačajnija biblijska priča o okončanju raja, kada je otkriće seksualnosti uvelo čoveka u smrt. U mitologiji starih Grka, eros i tanatos su razdvojeni, ali smrt je prirodan blizanac seksualnosti. Psihoanalitičari smatraju da je veza između erosa i tanatosa jedna od najznačajnijih. Pretpostavlja se da smrt prethodi seksualnosti, da seksualni odnos mitski i mitotvorno obnavlja sve katastrofe koje su se desile do pojave života. Orgazam nije samo izraz intrauterine tišine i mirne egzistencije u gostoljubivoj sredini, nego takođe i izraz one tišine koja je prethodila pojavi života, mrtve tišine neorganskog postojanja.

U psihoterapijskoj praksi susreće se široka lepeza osoba koje koketirajući sa smrću nalaze vrhunsko seksualno zadovoljstvo. Te osobe pripadaju spektru neuobičajenog seksualnog ponašanja ili pak psihijatrijskoj kategoriji seksualnih poremećaja nazvanoj parafilije, sa najistaknutijim oblicima sadizmom, mazohizmom i različitim oblicima asfiksije u cilju dostizanja zadovoljstva. Najzad, neretko susreću se i žene koje imaju paralizirajući strah od doživljavanja orgazma smatrajući da će u tom trenutku vrhunskog zadovoljstva umreti