Crna serija porodičnih ubistava u Srbiji

Zločini zatiru domove

Prekjučerašnja tragedija u Subotici, kada je Nikola Grabić, izbeglica iz okoline Vukovara, bombama ranio bivšu suprugu Ružicu Stanić(50) i njenu kćerku Danijelu Rankov (31), da bi zatim trećom bombom razneo sebe, jedna je u nizu tragedija koje potkrepljuju tvrdnje stručnjaka da je u Srbiji poslednjih godina porastao broj ubistava u porodici.

Od 1. januara 1993. do 31. decembra 2002. godine kroz Odeljenje za psihijatrijsko veštačenje pri zatvorskoj bolnici u Beogradu prošlo je 212 muškaraca i 54 žene, koji su nasilno prekratili život najbližih srodnika. Iza njih je ostalo 295 ubijenih očeva, majki, kćerki, sinova, braće, unuka, baba, deda i supružnika.

- Kada su prošle sve ratne tenzije i nemaštine, broj samoubistava, ubistava u porodici, među komšijama i drugovima, krenuo je uzlaznom linijom. Ljubomorni muževi ubijali su žene, one su istom merom uzvraćale pijanim muževima, očevi su likvidirali cele porodice, najbolji prijatelji su u kafanskim tučama jedni na druge potezali noževe i pištolje... Ta ubistva su zakasnela reakcija na sve što smo preživeli tokom rata - kaže za „Blic“ profesor Branimir Aleksandrić, specijalista sudske medicine.

Jedna u nizu ovogodišnjih porodičnih tragedija jeste ona u Šapcu kada je Stojan Stanković (41) ubio zbog ljubomore nevenčanu suprugu Milicu Grbić (35), a posle toga presudio i sebi.

Profesor Aleksandrić ističe da se period od 1990. do uvođenja vanrednog stanja u martu 2003. godine karakteriše kao vreme profesionalnih ubistava. Ubrzo posle „Sablje“ vratilo se vreme običnih, ili kako profesor Aleksandrić kaže, „seljačkih“ ubistava.

- To nije ništa neobično da posle profesionalnih ubistava uslede „seljačka“. Ljudi su tokom krizne bili koncentrisani na preživljavanje, posle čega je usledila reakcija na takav život, i to ubistvima i samoubistvima - objašnjava Aleksandrić.

Početkom novembra, Vladica Mardaljević (30) iz Bukovča kod Negotina nožem je izmasakrirao svog dedu Vitomira Čelikića (71). Istražnom sudiji je izjavio da se tog dana posvađao sa dedom, da nije „mogao da se kontroliše“ i da žali zbog svega što se dogodilo.

Tokom maja stranice novinskih crnih hronika obeležile su tri tragedije u kojima su žrtve stradale od ruke svojih najbližih. Života Katić (79) iz Rogače kod Sopota hicem iz lovačke puške ubio je sina Slavišu i ranio snahu Ljiljanu. Istražnom sudiji nije mogao da objasni zašto je to učinio jer se „ne seća događaja“. Simon Markaj (47) iz Novog Beograda ubio je nevenčanu suprugu Snežanu Vuksanović, a zatim i sebe.

Iako se u prvom trenutku pomisli da je akter zločina psihički obolela osoba, istraživanje je utvrdilo da su ubice neretko zdrave osobe, baš kao i njihove žrtve. Ima, ipak, dosta slučajeva u kojima su psihoze, duševne bolesti, alkoholizam i narkomanija navele počinioce da dignu ruku na svoje najbliže. Zanimljivo je i da su narkomani češće žrtve nego ubice.


Izvor: Blic \ N. Jovanović