Bivši Srbi, Rimokatolici, Muslimani, Rumuni i Crnogorci

Lutajuci internetom naisao sam na predstavljanje nove knjige procitajte neke citate i vidjenja:

Bivši Srbi
Rimokatolici, Muslimani, Rumuni i Crnogorci
, Novi Sad, 2007.

Knjiga ''Bivši Srbi'' Slobodana Jarčevića je poput teke za osnovce - nepunih sto strana malog formata. Obimom skromna, knjiga je izazov prvog reda. Krcata je podacima iz srpske istorije, ali i podacima za koje kao da nikad nismo čuli. Možda smo ih naslućivali, ali, onako, kako se to kaže – podsvešću. Mada ova najava deluje preteciozno, čitalac će se, čim ''Bivše Srbe'' bude imao u rukama, sa mnom složiti. Shvatiće da je o tome o čemu autor piše učio tokom svih stepena obrazovanja, da se o tome obaveštavao iz šire literature, štampe, u emisijama radija i televizije, ali da su sva ta objašnjenja o davnoj i novoj srpskoj istoriji, u poređenju s tumačenjima u ''Bivšim Srbima'', bez ikakvog logičnog osnova. Autor nas lako pridobija i mi mu priznajemo da smo o istoriji svog naroda, svojih država, pa i o istoriji Evrope, stekli potpuno pogrešne predstave.
Kroz četiri celine u knjizi – pretapanje Srba u rimokatolike, muslimane, Rumune i Crnogorce, autor nam, na jednostavan način i lakim stilom vrsnog novinara, pobija okoštale istorijske dogme iz naših udžbenika i naučnih dela najpoznatijih jugoslovenskih istoričara i akademika. Pred tekstom iz ''Bivših Srba'', bledi mnogo onoga što je u izdanjima Srpske akademije nauka i umetnosti cenjeno kao nenarušiva istina o istoriji i kulturi balkanskih i evropskih naroda. Setićemo se koliko je bila okoštala u našoj svesti maksima da je hrišćanska Evropa ratovala protiv moćne turske islamske imperije, kad je Turska, preko Balkana, počela da osvaja Mađarsku i ugrožava Austriju. Ali, u ''Bivšim Srbima'', piše drukčije – hrišćanska Evropa je (Francuska, Engleska, Poljska, Mletačka Republika i Vatikan s papom Klimentom Sedmim) činila tursku koaliciju u 16. stoleću i omogućila je Sulejmanu Veličanstvenom da pokori Mađarsku. Zašto? Pa, vrlo jednostavno – da bi Turska, od tada, svake godine ugrožavala nemačke zemlje. Opet, zašto? Pa da Nemci ne bi imali snage da osvajaju zemlje na drugim kontinentima i da taj ''civilizacijski'' posao ostane, uglavnom, Englezima i Francuzima. A kad su Srbi, ustancima i uz pomoć Austrije, tri puta prognali Turke iz srpskih zemalja, Englezi i Francuzi su napadali Austriju na zapadu i slali Turcima svoje trupe preko solunske luke.

Za ovom istinom, pomalja se i druga. Nisu Hrvati bili bedem i zaštita hrišćanske Evrope pred Turcima, jer su ugarski feudalci u Zagoruju, po nagovoru pape Klimenta Sedmog, prišli turskom savezu i postali turski vazali: Ivan i Krsto Frankopan, zagrebački biskup Šimun Erdedi i hrvatski ban Franjo Baćani.

U vezi s Hrvatima, saznajemo da nije Drina bila granica pravoslavlja i rimokatolicizma, čime su nas zasipale jugoslovenske istorijske knjige i Krležine enciklopedije. Jarčević nam prostire srednjevekovna dokument o srpskom pravoslavnom stanovništvu u Krajini, Vinodolu i Istri. Zamislimo, stanovništvo Istre je do početka sedamnaestog stoleća bilo srpsko i pravoslavno. A kratkotrajna srednjevekovna država Hrvatska je bila, takođe, s pravoslavnom religijom i Hrvati će prelaziti u rimokatoličku veru tek kad ih pokore Mađari – 1097. godine. Ukratko, nisu Turci iz Krajine prognali Hrvate, kako to piše u našim enciklopedijama, pa tamo preselili Srbe iz Srbije i Crne Gore, nego su Turci prognali deo srpskog stanovništva, a ako su tamo stigli novi Srbi s Turcima, samo su stigli na srpsku zemlju. Jer, evropski naučnici su u 19. stoleću naciju poistovećivali s jezikom, a istina je da u je u Srednjem veku u Dubrovniku, Dalmaciji i ostalim delovima Vojne Krajine bio u upotrebi samo srpski jezik – nikad Hrvatski. Deo knjige o bivšim Srbima rimokatolicima, autor završava podacima o vatikanskom, austrijskom, mletačkom i čijom sve ne državnom prisilom o katoličenju i kroatizovanju srpskog pravoslavnog stanovništva od Drine – do Istre.

Deo o islamiziranim Srbima je, bez obzira što smo to realnije učili, veoma zanimljiv, jer nas autor upoznaje koliko su muslimanski intelektualci bili srpski orjentisani u drugoj polovini devetnaestog stoleća i početkom dvadesetog. On nam predstavlja rodoljubive pesme muslimana i odjednom shvatamo da takve ljubavne prema srpstvu i srpskoj baštini nema u pesmama Srba pravoslavne vere. A onda, iznenađenje. Muslimani su tražili od Austrougarske da ona ne može da menja ime srpskom jeziku – i da ga zove ''zemaljskim'' ili ''bošnjačkim''. Šta bi na to rekli današnji intelektualci i državnici iz redova Srba muslimana? Onih u Bosni i Hercegovini, Raškoj i Crnoj Gori? Ali, kako ćemo i mi Srbi pravoslavni opravdati svoje državnike i intelektualce poslednja dva stoleća, koji su nam uklanjali iz obrazovnog programa srpska patriotska književna dela Srba muslimana? Da to nisu činili, ne bi bilo onakvog međverskog pokolja u Drugom svetskom ratu i ne bi bilo separatista među Srbima muslimanima i rimokatolicima u Jugoslaviji krajem dvadesetog stoleća.

Treći deo knjige o bivšim Srbima – Rumunima, zapanjuje. Saznajemo ono što nam nije ni naslućivano u već poznatoj literaturi. Preci današnjih Rumuna su u Srednjem veku bili Srbi! Zapanjujuće! Grčka i rimska dokumenta o njima govore kao o Slovenima, o slovenskim Dačanima, o dačkim Slovenima. Naši istoričari su citirali takve tekstove, ali nisu ništa objašnjavali. Pisali su kao da je bio neki ''romanski narod''. A činjenice su: da je srednjevekovna književnost u Rumuniji bila srpska – u državi je službeni jezik bio srpski. U crkvi, takođe. Otkud rumunski jezik danas? Jednostavno. Bio je to u Srednjem veku srpski s priličnim brojem romanskih duđica – onda, od 16. stoleća, po inžinjeringu zapadnoevropskih država, uklanjane su pojedine srpske reči i dodavane, umesto njih, reči iz romanskih jezika. Tako je rumunski jezik rođen u devetnaestom stoleću, mada i danas u njemu ima 25% srpskih reči. Pomoću novog jezika su Srbi u Vlaškoj i na Karpatima ubeđeni da nisu Sloveni, ili Srbi. Zapadnoevropskim državama i Vatikanu je uspelo da prekinu slovensku nit od Petrograda do Jadrana.

Četvrto poglavlje knjige je o rasrbljivanju Crnogoraca. Ovo poglavlje je najzanimljivije. Autor nas upoznaje da su Srbi u Crnoj Gori rasrbljivani od početka sedamnaestog stoleća. Činili su to Vatikan, Austrija, Mletačka Republika, kasnije: Francuska i Engleska, pa opet Austrija i Austrougarska – ali, svi u dogovoru s Turskom! Neverovatno, ali je tako. Činjeno je to i za vreme Njegoša, ali najviše i najštetnije za vlade Kralja Nikole i u toku Prvog svetskog rata. Ono što su uradili komunisti na čelu s Milovanom Đilasom i Milom Đukanovićem, samo je poslednja faza tog četiristogodišnjeg razbijanja srpstva u Crnoj Gori. Pokrajini koja je bila prestona srpska zemlja, jer je prestonica Srbije bila u Skadru – od 492. do 1171. godine. To se u našoj istoriografiji krilo, pa je Srbija bila opisana u udžbenicima kao jedina srednjevekovna država u Evropi koja nije imala prestonicu – pre dinastije Nemanjića. O Crnoj Gori je još mnogo iznenađenja. Nju su oslobodili od Turaka Srbi Dalmacije, što nikad nismo mogli pročitati u literaturi Jugoslavije. To se krilo, kao i to da su Srbi sami oslobodili Dalmaciju, pa su evropske sile odlučile da je tako oslobođenu poklone Mlecima!

Najužasniji su podaci iz vremena Prvog svetskog rata. Saznajemo da je kralj Nikola Petrović bio pobornik rasrbljivanja – a pisao je prosrpske pesme, da bi svoje namere prikrio. Nije ratovao protiv Austrougarske s više od polovine crnogorske vojske. Kad je Janko Vukotić bio pred oslobođenjem Sarajeva, kralj Nikola je narodio da se crnogorska vojska povuče na desnu obalu Drine! Za to je dobio od austrijskog cara 15 miliona franaka, jer su bili tajni saveznici. Kralj Nikola je sprčio gradnju puta od Peći do Andrijevice, kud je nameravao Putnik da evakuiše srpsku vojsku i narod i da izvuče artiljeriju i hranu. Bez tog puta, za koji je Srbija dala novac kralju Nikoli, usledila je strašna golgota srpske vojske i naroda. Pored tog zla, kralj Nikola je platio da se organizuje stopedeset arbanaških bandi – sa zadatkom da one ubiju što više Srbijanaca! Užasna istina.

Te i druge nepoznate činjenice, naćićemo u ovoj maloj a vrednoj knjižici Slobodana Jarčevića, koju bi svaka srpska kuća trebala da ima. Kad kažem srpska, mislim na sve Srbe katolike, muslimane Crnogorce, pa i Rumune.