Amnestija turbo-folka :: Burek Blablaonica ~ Offtopic carstvo

Ono u čemu nije uspeo Sulejman Veličanstveni, uspela je Dragana Mirković. Da zvuk zurli, tradicionalnog turskog instrumenta, odjekne Bečom. Pre osam godina u okviru umetničkog performansa Milice Tomić, nastupala je ova mega-popularna pevačica, kraljica masovne kulture u Srbiji devedesetih godina. Cilj ovakvog predstavljana u galeriji “Kunsthale” bio je da se objasni značaj turbo-folka i njegov doprinos globalizmu. U drugom planu stoji namera umetnice da ovaj performans vide ne samo bečka kulturna elita već i pripadnici srpske manjinske populacije koja živi i radi u Austriji.

Boginja turbo-folka je Dragana Mirković. Upravo je to glavni razlog zbog kog se umetnica opredelila za nju. Sam performans sastojao se od nastupa pevačice u pratnji igračke grupe “Beet Street”. Ako se prisetimo muzičkih hitova koji su nastali u saradnji između njih, kakav je na primer numera “Kaži mi” iz 1994. godine, imaćemo približno tačan odgovor na pitanje kako zvuči turbo-folk.

Tri godina ranije, mutacijom Draganine pesme “Poklanjam ti svoju ljubav” i evropskog densa, čiji je rodonačelnik bila grupa “Đogani Fantastiko”, nastao je turbo-folk. Iako je formiran na marginama naše kulture, ubrzo zatim je stekao poklonike među svim južnoslovenskim narodima i u svim socijalnim grupama. Aautentičan i jedinstven, agresivan i iritantan, bio je zloupotrebljen u političke svrhe tadašnje vlasti i tako kontrolisano postao deo srpskog identiteta. Umesto da bude iskorišćen kao ekonomsko-kulturni proizvod naše siromašne zemlje on amnestira u korist “etno-luzer-popa” čiju definiciju nijedan muzikolog ne može da formuliše i koji u svet šalje sliku o Srbiji koja nema autentičan muzički pravac.

Bežeći od istine stigli smo do nepremostive prepreke. Na pitanje koji naši analitičari postavljaju strancima –“What is really unique about Serbia?” dobijaju odgovor – “Turbofolk”. Manastiri su tek na sedmom mestu.