Aleksandar Mišić

Aleksandar Mišić je rođen 1891. godine u Beogradu, kao peto od šestoro dece Živojina Mišića i Lujze. Lujza, devojačko Krikner, je bila Nemica, starinom iz Francuske. Kada je imao 18 godina Aleksandar beži od kuće i odlazi u Rusiju. Predstavio se kod strica cara Nikolaja Nikolajevića, čija je žena bila crnogorska princeza, i izrazio želju da stupi u Vojni akademiju. Dobija preporuke i stupa u akademiju u Vilnu. Međutim, 1912, se razboleo. Posle operacije žlezde ispod pazuha, na preporuku lekara vraća se u Srbiju, zbog drugačije klime. Aleksandar stiže u Beograd upravo kada je bila raspisana mobilizacija za rat protiv Turaka. Otac, koji se sa Vrhovnom komandom nalazio u Nišu, hteo je da ga ostavi kući, jer su braća Radovan i Vojislav već bili na položajim. Međutim, Aleksandar ponovo beži od kuće i 11. oktobra u Vranju nalazi zeta (muža sestre Eleonore), Bogdana Anđelkovića, komandira jedne čete u 6. puku. Bojeći se reakcije familije, Bogdan nije smeo da primi Aleksandra u svoju jedinicu, pa on sam kreće sa vojskom. (Bogdan je poginuo sutradan.) Od lakše ranjenih, zalutalih i zaostalih vojnika formira četu, sa kojom, neposredno uoči Kumanovske bitke, prvi ulazi u Kumanovo i oslobađa sve taoce iz tamošnjih zatvora. Aleksandra potom primaju u konjicu, ostaje u 6. puku i u Drugom balkanskom ratu dobija čin potporučnika. U Prvi svetski rat Mišić ulazi sa 3. konjičkim pukom, koji septembra 1914 prelazi u Srem. Potom učestvuje u mnogim bitkama, sve do proboja Solunskog fronta. Više puta je odlikovan i unapređivan do čina kapetana druge klase. Aktivnu vojnu službu napušta 1922. godine. "Kao oficir služio 8 godina 7 meseci i 13 dana". Od 1928, do 1930. bio je vršilac dužnosti upravnika Vrnjačke Banje. Između dva rata Aleksandar Mišić je, prema svedočenju jednor savremenika, "živeo dosta povučeno, ali je zato intezivo sarađivo na svim poljima kao nacionalni radnik, a pre svega na pitanjima obezbeđenja ratnih invalida i rešenje invalidskih pitanja uopšte".

Izvor: Wikipedia